İnsanın tarihine baktığımızda acıların ne kadar çok olduğunu görürüz şaşkınlıkla; bu acıların birçoğunu insanın yarattığını da görürüz üzüntüyle.
Büyük bir acı yaşıyoruz yine ülkemizde, depremin yol açtığı… İlk bakışta öyle görünse de aslında insanın depreme dayanıklı binalar ve alt yapı inşa etmeyerek, insanın yol açtığı acıları yaşıyoruz.
Yaşanan bu felaket insanın ne olduğunu da gözler önüne serdi. Kötü- iyi çizelgesinde en kötüden en iyiye kadar nasıl dağılım gösterdiğini; bırakın felaketi hazırlamayı, felaket sırasında bile nasıl bundan yararlanmaya çalıştığını gördük bir yanda, nasıl tanımadığı insanlar için hayatını tehlikeye attığını gördük diğer yanda.
Dayanışmanın güzelliğini yaşadık, yaşıyoruz ve insanın zehrini nasıl insanın aldığını da…
Dayanışma, paylaşma için, iyilik için felaketleri beklememek gerektiğini de öğrendik ve sevginin, şefkatin iyileştirici gücünü de…
Duygulardan söz ettiğimizde sözü şiire bırakmak gerekir.
Singapurlu şair Lee Tzu Pheng’in şiirini Duru Yücel Tofei’nin çevirisinden okuyalım o zaman:
“Çayını yudumla/ Yavaşça/ Hiç kimse/ Gitme zamanının ne zaman olduğunu bilmiyor, Parıltının tadını çıkarmak için zaman olmayacak,/ O yüzden / Yavaşça çayını yudumla.
Hayat çok kısa ama çok da uzun gibi geliyor,/ Yapacak çok şey var, yolunda gitmeyen çok şey,/ Ve Çoğu Zaman Güçlü Olmak için uğraşıyorsun,/ Çok geç olmadan ve gitme zamanı gelmeden önce,/ Yavaşça çayını yudumla.
Bazı Arkadaşlar kalır, bazıları gider,/ Sevilenler el üstünde tutulur ama hepsi kalmaz./ Çocuklar büyüyüp uçup gidecek./ İşlerin nasıl gideceğini/ Söylemek gerçekten de mümkün değil,/ O yüzden /Yavaşça çayını yudumla.
Aslında mesele /Sevgiyi anlamakla ilgili,/ Dünyada ve yukarıdaki yıldızlarda,/ Gerçekten önemseyeni takdir edip ona kıymet ver,/ Gülümse ve nefes al/ Ve endişelerinin gitmesine izin ver,/ O yüzden sadece yavaşça çayını yudumla.
Öldüğümde gözyaşların akacak/ Ama bilmeyeceğim/ Onun yerine şimdi benimle ağla./ Çiçek göndereceksin,/ Ama görmeyeceğim/ Onun yerine şimdi gönder/ Övgü dolu sözler söyleyeceksin/ Ama duymayacağım./ Bunun yerine şimdi öv beni
Hatalarımı unutacaksın,/Ama bilemeyeceğim/ Onun yerine şimdi unut./ O zaman beni özleyeceksin /Ama hissetmeyeceğim./ Onun yerine beni şimdi özle./ Benimle daha fazla zaman geçirmiş olmayı dileyeceksin,/ Bunun yerine şimdi zaman geçir benimle
Gittiğimi duyduğunda taziye için evimin yolunu tutacaksın ama yıllardır konuşmadık bileBeni şimdi ara.”
Bir birimizle varız, bir birimize muhtacız; sevgimize, şefkatimize, iyiliğimize muhtacız ve diğer canlılara, tabiata da…
Nedim İnce
Ayvalık / 20. 02. 2023
Son Yorumlar