İNSANA KARIŞAN İNSAN

“Yavaş yavaş ölürler/ Seyahat etmeyenler./ Yavaş yavaş ölürler/ Okumayanlar, müzik dinlemeyenler,/ Vicdanlarında hoşgörüyü barındıramayanlar.” Usta şair Pablo Neruda bu mısralarla başladığı şiirinde insana seslenir; Kapitalizmin git gide atomize ettiği, üretim ve tüketim nesnesi haline getirdiği, madden ve manen yoksullaştırdığı insana…

İnsan bu cangıl içinde duyar mı bu mısraları, anlar mı demek istediklerini?

Duyanlar, anlayanlar ne kadar yerine getirir şairin dediklerini?

Görselin bombardımanından kendini kurtarıp yazının sakin mecrasında kulaç atma iradesini kaç kişi gösterebilir?

Kaç kişi müziğin davetine uyup hayallerin uçsuz bucaksız diyarında iyiliğe doğru seyahat edebilir?

Dayanışmanın duru pınarından besler kaç kişi vicdanını?

Kaç kişi paylaşır lokmasını bir başkasıyla?

İhtiyacından fazlasının peşinde koşmaz kaç kişi?

Bir dokunuşun iç titretmesini,

Gülümsemenin buzları eriten sıcaklığını kaç kişi hisseder?

Hiç tanımadığı bir insana…

Bir canlıya, kediye örneğin ya da bir karacaya…

Hem de hiç karşılık beklemeden kaç kişi yardım edebilir, onu korumak için harekete geçebilir?

Sevginin yeşermesi, çoğalıp coşmasına tercih mi edilir tüketimin doymaz iştahı?

“Bilimin açıklayamadığı son derece kuvvetli bir güç var. Bu güç herkesi kapsıyor ve yönetiyor, evrenin çalışmasını sağlayan her olgunun arkasında bile o var ve henüz bizim tarafımızdan tanımlanamadı.Bu evrensel güç “sevgi”dir.”

Einstein’in kızına yazdığı mektuptaki bu tespiti kaçımızı ilgilendirir?

Yaşam zor, büyük bir çoğunluk için de daha da zor… Bu engel midir bir arkadaşına zaman ayırıp onun derdini dinlemeye?

Para biriktirmekten dost biriktirmeye fırsat bulanabilir mi?

Ya da karnını doyurma çabası arkadaşlığa yer bırakmaz mı yaşamda?

“Nesi varsa, bölüşecek biri olsun. Nesi yoksa, bulup getirecek biri olsun.” Hıdırellez duasını etmek ve yerine getirmek çok mu zordur?

Sorular uzar gider:

Vicdanlı insana, insana gitme çabasında insana, insana karışan insana kadar…

Nedim İnce

Altınoluk / 08. 05. 2021