VALİZ

Üç kişiydiler. Görenler akran olduklarına çekincesiz iddiaya girebilirdi. Davranışlarına ürkeklik sinmişti, istisnasız. Ellerini nereye koyacaklarını bilemeyen daha askere gitmemiş izlenimi veren bu gençlerde gözlerinde korkuyla karışık anlamlandırılmakta zorluk çekilen bir sevinç vardı.

-Bu kadar mısınız? Diye sordu, her halinden o tatil köyünün sorumlularından biri olduğu anlaşılan kişi.

Belli ki daha fazla kişi bekliyordu. Yanıt soranın zar zor duyabileceği kadar kısık bir sese sahipti.

Bir süre sonra oturdukları yer boş kaldı. Nereye gittikleri hakkında bir fikrim yok. Belki geride kalan siyah bir valiz bize bir şeyler anlatabilir.

Valizi orada bıraktıklarına göre yerleşecekleri yer henüz gösterilmemiş.

Üç kişinin bir valizle gelmesi de bir şeyler söyleyebilir.

Üç kişi de aynı köyden, kasabadan ya da mahalleden gelmiş olmalı.

Akraba olmaları büyük bir olasılık.

Yoksul oldukları ise tartışılmaz…

Evinden, yurdundan kopup uzak diyarlardan, alacakları ücret hakkında net bilgi sahibi olmadıkları ve çalışma koşullarını bilmedikleri bir yere bir bilinmeze gelmiş olmalılar; her biri kendine ayrı bir valiz alamayacak bir parayla ve bir valize sığacak eşyalarıyla…

Bir memleketlisi ya da böyle yerlere işçi ayarlayan bir ‘çavuş’ bu bir işten söz edince ne kadar sevinmişlerdir. O gece uyku uyumadıklarına bahse giren büyük olasılıkla kazanır. Hazırlıklar ve yol için alınan borcun hatırı sayılır bir kısmının işe aracı olana gittiğini düşünürsek abartmış mı oluruz…

Heyecanla yapılan otobüs yolculuğu…

Tatil köyüne gelince göğüs kafesini zorlayacak çarpıntıların müsebbibi heyecan fırtınası sarmış olmalı o köşede beklerken:

Başlarına tam olarak ne geleceğini bilememenin…

Ya da yaşayacakları şeyler üzerine anlatılan abartılı güzellemelerin…

Ama en çok yerinden yurdundan kopmuş olmanın yarattığı karmakarışık duygularla geçirdikleri zamanın belleklerine derin çizgilerle kazındığını söyleyebiliriz.

Sonrasını onlar yaşayarak görecekler…

Nedim İnce

Bodrum / 17. 06. 2021