YAŞLILAR ÜŞÜR

Sahilde yürüyorum, keyfim yerinde. Nasıl olmasın ısıtan ama yakmayan bir güneş altında tenimi okşayan hafif esintiye ritim tutan adımlar, beni parkurun bir yanından diğer yanına taşımakla kalmıyor iç dünyama da yolculuk yapmamı sağlıyordu.

Derken zayıf bir sesle söylenen “evde üşüyorum” cümlesiyle irkildim. İki bekçi bankta oturan seksenleri aştığını tahmin ettiğim yaşlı bir erkeğin başına dikilmiş kendisiyle konuşuyorlardı. Onun için sokağa çıkma yasağının başladığını, neden bu saatte sokakta olduğunu soruyorlardı.

“Evde üşüyorum” diyordu her sorulan soruya…

“Burada güneş altında ısınıyorum” diye devam ediyordu ardından.

Hüzünlendim…

Hoş geldin hayat diye geçirdim içimden…

Biliyorum yaş ilerledikçe insanın metabolizması yavaşlar ve genç yaşlarına göre daha çok üşür. Bildiğim bir şey daha var; insan evinde üşümeye başlayınca evini ısıtır ve ısınır.

Sokağa çıkma kısıtlaması getirilen banktaki yaşlı insan evde üşüyordu. Yaşlılıktan üşüyordu ama aslında evini ısıtamadığı için yoksulluktan üşüyordu.

Yoksulluk üşütür…

Sadece bedeni olsa neyse…

Ruhu da üşütür…

Covid 19 pandemisi, bilim insanlarının önerileri yeterince hayata geçirilmediği için, siyasi iktidar, kurumlar ve insanlar tarafından, başa çıkılamaz bir yaygınlığa doğru yol alırken, ilk akla gelen tedbirlerden biri 65 yaş üstüne sokağa çıkma kısıtlaması olmuştu; ülkemiz koşullarında etkinliğinin çok sınırlı olduğu bilinmesine rağmen.

Yaşlılarımızı evlerine mahkum ettik:

Yalnızlığa…

Hareketsizliğe…

Yoksul yaşlılarımızı da ısıtamadıkları evlerinde üşümeye…

Yaşlılar üşür…

Yoksullar üşür…

Yoksul yaşlılar daha da çok üşür…

Nedim İnce

Ayvalık / 30. 11. 2020