Kapitalist sistemin küreselleşme adı altında dünyanın en ücra köşesine nüfuz etmesiyle toplumsal düzenin de buna göre şekillenmesine yol açtığını ileri sürülebiliriz.
Bu toplumsal düzende insanların bireycileştiği, bencilleştiği, paylaşımdan uzak, tüketim odaklı beklentilerle yaşadığı tespiti genel kabul görmektedir.
İnsana dair bu algı beraberinde insana dair bir karamsarlığa yol açtığını, umudu törpülediğini söylemek mümkündür.
Tam böyle düşünür ve canım sıkılırken;
“Hiç de böyle değil!”
Mesajını almaktayım yaşamdan; minik minik ama umudu tazeleyen; insana dair…
Mesaj bir:
Dolmuştayım, arka sıralardan para uzatıldı şoföre aktarmam için. Ben bir kişi diye anladım ve ücret bu şekilde alındı. Para üstünü sayan kadın müşteri, az sonra “- Ben iki kişi demiştim” diyerek eksik ücreti ödedi.
Mesaj iki:
Akdeniz Oyunları bisiklet yarışmaları Adnan Menderes Bulvarı’nda yapılıyor ve bu esnada boydan boya bariyerlerle kapatılıp karşıdan karşıya yaya geçişi de engelleniyordu. Sabah serinliğinde deniz kenarında yürüyesim tuttu ve bu engellerle karşılaştım. Görünürde bisikletçiler yoktu. Görevlilerden karşıya geçmek için izin ve yardım istedim. Yüzüme bile bakmadan “-Yasak hemşerim” dendi.
Derken, en gençleri; “- Sporcular görünürde yok, ben karşıya geçirebilirim” dedi gurubun yetkilisi olduğunu düşündüğüm kişiye. Ve izin çıktı, o gencin mihmandarlığında engeller aşıldı…
Gündelik yaşamda sizlerin de rastladığı insanın hoşuna giden bu küçük küçük davranışları bu kadar önemsemem size garip gelebilir.
Ama biliyorum ki yaşamı güzel kılan, insanı güzelleştiren ve umudu yeşerten insana dair; kanıksadığımız, çoğu zaman görmezden geldiğimiz bu minik minik davranışlardır, onların çokluğudur.
Yoksa değil mi?!.
Dr. Nedim İnce
Mersin / 05. 11. 2013