Biraz sert geçen Kış’ın sonuna doğru yaklaşıyoruz.
Birkaç gündür havaların beklenenden fazla ısınması, Güneş’in sadece yüzünü değil bütün sıcaklığını da göstermesi, bize erken bir Bahar havası yaşatıyor.
Bu sıcaklıklar birkaç gün sürerse kıpırdanan ağaçlarda tomurcuklar gözükmeye başlar.
Doğa uyanırken usul usul insanı da kendine çekmeye, yaşadığı tazelenmeyi ona da yansıtmaya başlar.
Bahar aylarında nedensiz sevinçlerimiz bundandır.
Bahar’ın erken gelmesinden midir nedir insanlarda böyle bir sevinç göremiyorum.
Havanın artan sıcaklığı doğayı kıpır kıpır yaparken, sıcaklığını git gide hissettiren savaş olasılığı insanları derin bir endişeye sevk ediyor olmasın.
Nasıl olmasın ki, bir yanda ülkemiz içinde yaşanan çatışmalarda verilen şehitler, ölen insanlar, diğer yanda Suriye’de yaşanan artık iç savaş olmaktan çıkmış ve Dünya savaşına doğru giden büyük bir insanlık felaketi…
Bunların karşısında bir şey yapamamanın derin acısına eklenen keder…
Yine de doğanın iyileştirici gücüne inanmak istiyorum.
İstiyorum ki insanların bu delirme halini ortadan kaldırsın…
İstiyorum ki karar verici insanlar pencerelerini açtıklarında odalarına kuş sesleri ile dolan taze Bahar havası ile dimağlarındaki acıya yol açabilecek düşüncelerini unutsunlar…
İstiyorum ki artık insanın insana eziyeti sona ersin…
Yok olsun insanın insana kulluğu; doğaya, bütün canlılara düşmanlığı…