Harvard Üniversitesi’nin seksen beş yıl süren mutluluğun sırrını araştırma çalışmasından bir şekilde haberdar olduk..

Çalışma sonuçları duyurulduğunda malumun ilanından başka bir şey olmadığını, bunun bilim yoluyla da kanıtlanmış olduğunu görmüş olduk.

Çalışma sonucunda iki ‘sır’ sır olmaktan çıktı. İlki, mutluluğun ‘sırrı’ arkadaşlıktı. İkincisi, bu arkadaşlıktaki kaliteydi. Ayrıca arkadaşlık ilişkisindeki kalitenin, arkadaş sayısından da önde olduğunu öğrendik. Çok sayıda arkadaşınızın olması iyi bir şey. Ama birkaç çok iyi arkadaşın, biz ona dost diyelim, olması daha da iyi bir şey.

Bu çalışmada ve başka birçok araştırmada yalnızlığın, başlı başına bir depresyon kaynağı, bırakınız sosyal sorun olmayı, bir sağlık sorunu da olduğunu ortaya kondu.

Niye malumun ilanı dedim çalışmanın duyurusuna; çünkü biz bunu yaşayarak zaten öğrendik, öğreniyoruz.

O nedenle kentsel yaşamın atomize ettiği, komşuluğu yok ettiği ortamından yakınıyoruz sık sık. O nedenle eski mahallelerin özlemini çekiyoruz. O nedenle köyümüze ‘geri’ dönmek istiyoruz.

Bir de yaş aldıkça eskiden bu yana süregelen arkadaşlıklarımıza daha da önem verdiğimizi görüyoruz.

Son iki hafta sonu bunun güzel örneklerini yaşadım doyasıya.

Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde altı yıl beraber okuduğumuz, mezun olduğumuz 1980 yılından bu yana hekimlik mesleğinde ortaklaştığımız arkadaşlarımızın bir kısmıyla hafta sonu bir araya geldik. Ki bu ilk olmuyordu. Hemen her sene iki ve üç kez bir araya gelmemizin buluşmalarından biriydi.

Tabii ki Dilara ve Ersin Nuzumlalı’nın ev sahipliğinde.  Zira, her buluşma, son buluşmada olduğu gibi bir düğün coşkusuyla geçiyor; büyük bir sabır ve istekle bu buluşmaları organize eden, ‘ev sahipliğini’ üstlenen Dilara, Ersin ve onlara katkı sunan arkadaşlarımız sayesinde…

Gerek mesleğin yarattığı yıpranmışlığı, gerekse hayatın bıraktığı olumsuz izleri hep birlikte onardığımız, iyileştirdiğimiz buluşmalardan biriydi.

Bir birimize iyi geldiğimizi bir kez daha teyit ettiğimiz buluşmalardan…

Sonraki hafta sonu Ankara’da yine ortak geçmişimiz olan ve bunca senedir üzerine günü ve geleceği de kurduğumuz arkadaşlarımızla birlikteydik.

Kuleli Askeri Lisesi’ni birlikte okuduğumuz ve 1974 yılında mezun olduğumuz arkadaşlarımızla…

Kuleliden gelenlere Hava Lisesi’nden ve sivil liselerden gelenlerin katılımıyla birlikte okudukları Kara Harp Okulu’ndan 1978 yılında mezun olan arkadaşlarımızla…

Kuleli 74, Kara Harp Okulu 78 mezunları, çok acılı bir devre…

Bu mezunlarda sıkıntı çekmeyen, hayatı alt üst olmayan, hayatını bir süre sonra tekrar düzene koymak zorunda kalmayan, azınlıkta kalır.

Arkadaşı sıkıntı çekerken acısını yüreğinde duyanları da hesaba kattığımızda ise dışarıda neredeyse kimse kalmaz.

Dayanışma, yeterli ama değil vearkadaşlığımız, bu güne kadar bu acıların en büyük ilacı oldu.

Şimdiye kadar birçok arkadaşımız zaman zaman bir araya gelmemizi sağlayan organizasyonlarda etkin rol aldılar, arkadaşlığımızın kalitesine katkı sundular.

Son yıllardaFevzi Karahan ve arkadaşları sorumluluk üstlenmeye, bizleri daha sık bir araya getirmeye başladılar.

Bu kez bir araya gelişimizin nedeni, özlem ve sevgiyle kucaklaşmanın ötesinde bir şeydi.Cumhuriyet’imizin 100. Yılını kutlamak için bir aradaydık.

Kusursuz bir etkinlik oldu. Anıtkabir’de Atamıza saygı ve minnetimizi sunduk hep birlikte, birinci meclisi ziyaret edip o günlerin havasını hissetmeye çalıştık. Cumhuriyet Balosu’nda marşlarımızı, öğrenciliğimiz aratmayan bir coşku ve kararlılıkla hep birlikte söyledik. 100. Yıl Ormanımızı oluşturduk ellerimizle diktiğimiz, Cumhuriyet’imizin ilelebet yaşayacağını temsil eden fidanlarla…

Fevzi Karahan’ın diğer etkinliklerde olduğu gibi bunda da büyük emeği vardı. Tabii ki tek başına değildi, birçok arkadaşımız, Murat Kaya, İbrahim Aktürk, Osman Can ve daha nicelerigecesini gündüzüne katarak etkinliğin kusursuzluğunda pay sahibi oldular.

Her iki buluşmada da bir kez daha gördüm ve yaşadım…

Arkadaşlık mutlu ediyor…

Arkadaşlık iyi geliyor, iyileştiriyor…

Tüm arkadaşlarıma minnetle…

Nedim İnce

Hasanbey / 23. 10 2023